Huis, haard en werk. Verpleegkundigen Helen en Willy startten in 1998 in het toenmalige AZU aan een traineeship hbo plus. En nu, 25 jaar later, delen ze nog steeds hun liefde voor elkaar én het vak.  

Het was een Notting Hill-moment. Ze botsten tegen elkaar op in de gang. Maar het was geen liefde op het eerste gezicht, zoals in de film. Helen: “We waren totaal andere types. Willy met zwarte kleding, lang haar en een oorbel. Ik netjes met een shawltje. Dat was even wennen. Maar al snel was er de ‘chemie’.” Ze werkten samen, zagen elkaar op terugkomdagen en woonden allebei in de personeelsflat van het UMC Utrecht. Helen en Willy bleken veel dezelfde interesses te hebben: hoog complexe zorg, klassieke muziek, wandelen in de natuur en Oerol op Terschelling. Willy: “Ik moest tien dagen achter elkaar werken, zodat ik met Helen een paar dagen mee kon. Helaas moest ik in de voortent liggen...” 

De kracht van een luisterend oor 

Een keer na een heftige reanimatie op de afdeling wachtte Willy buiten op Helen. Hij wilde haar verhaal horen. Daarna sloeg de vonk over. “Ik viel voor zijn luisterend oor. Dat is ook de kracht van Willy, hij is geduldig en rustig, onbevooroordeeld en hij zorgt ervoor dat patiënten zich veilig voelen”, zegt Helen. Willy: “Tijdens mijn werk als verpleegkundige bij de afdeling Vaatchirurgie ga ik vaak bij mijn patiënten zitten, ook al is het druk. Ik laat hen het positieve koesteren en hen zo comfortabel mogelijk zijn. Ik luister naar hun verhaal, laat de mensen in hun waarde en wil dat ze zich beter voelen. Dát is waarom wij beiden het verpleegkundig vak zo mooi vinden: het is betekenisvol!” 

De koelbox van professor Geert Blijham 

In 25 jaar verandert er veel. De zorg veranderde, met name door de digitalisering. Er was nog geen e-mail. “We schreven elkaar gewoon kaartjes. En er waren de onleesbare ‘mo's’ (medicatieopdrachten) van artsen. HiX (het registratiesysteem in de zorg) bestond ook nog niet, maar wel groene mappen (medische dossiers) en blauwe mappen (verpleegkundige dossiers). De temperatuur meten bij de patiënt ging van rectaal, naar het oor: dat was zowel voor de patiënt als voor de verpleegkundige een fijne vooruitgang.” De collegialiteit en gezelligheid op de verpleegafdeling was er toen net als nu. “Ik herinner me nog dat professor Blijham, voormalig bestuursvoorzitter van het UMC Utrecht, voor de ‘nachtwerkers’ naar het jaar 2000 met een koelbox met lekkere dingen langskwam. Een mooie waardering op de werkvloer. Want zo is het. In het UMC Utrecht doen we het echt samen, ik ervaar geen hiërarchie. En die koelbox? Die gebruiken we nog steeds met ons gezin!” 

Samen e-learnings doen 

Want kinderen kwamen er ook: twee zonen. Het leven met werken in de zorg en kinderen was af en toe een puzzel, maar het lukte altijd. “Als we allebei nachtdienst hadden, kwam mijn moeder. Soms namen we de kinderen mee in het weekend, voor even. De zorg-genen hebben we aan de oudste doorgegeven die de hbo-v doet. De jongste gaat de opleiding Bouwkunde doen.” En hoewel Willy altijd graag aan het bed bleef werken, bewandelde Helen verschillende paden in het ziekenhuis. Van chirurgie naar medium care, ze volgde de oncologie-opleiding, werd opnamecoördinator. Helen werkt nu als verpleegkundige op de oncologie-dagbehandeling en is projectcoördinator bij P&O. In juni rondt Helen op eigen initiatief de holistische leefstijlcoachopleiding af, een mooie aanvulling op haar werk. Helen: “Het UMC Utrecht biedt mij voldoende uitdaging en ontwikkelingsperspectief. Het gaat niet vanzelf en je moet het zelf creëren, maar ik vind mijn weg wel. We blijven ons ontwikkelen en scholen. We doen de e-learnings soms samen: dat is nuttig en leuk!" 

Vieren?  

En of ze het dubbele 25-jarig jubileum gaan vieren? Helen: “In maart geven we een gezellige receptie in de Brink, het restaurant van het UMC Utrecht. En we gaan met het gezin naar Sölden, de UMC Utrecht skireis. Maar ik moet Willy nog overhalen!”